indonesie-again.reismee.nl

Mantapoint

WE HEBBEN ZE GEZIEN !!!!!!!!!!!!!.

Om 7 uur ongeveer varen we de haven uit, de zee is echt super rustig en er is weinig wind. Dat zit dus alvast mee. We hebben een supermooie snelle boot en een hele aardige kapitein met zoontje. Verder niemand, heerlijk een priveboot dus. 

Na ongeveer 20 minuten varen bereiken we manta point. Spannend. En nu turen naar de zee, of we ze zien. 

Joost en Tim vinden het nogal spannend om erin te gaan, ik wacht even af. 

Als we er 5 minuten rond dobberen roept de kapitein ; Manta, manta! en hij wijst naar de zee. Ik zie niet meer dan een donkere vlek, maar Joost springt erin en Tim wacht nog even af. Joost ziet de manta en zwemt er achteraan, maar de manta is snel en verdwijnt weer.

Dan zien we de volgende, ook deze is vanuit de boot goed te zien. Joost er weer achteraan en ook Tim laat de remmen los en gaat er achteraan. Luid mopperend in zijn snorkel want het zit er dus ook vol met kwalletjes die prikken. En als ik het al een beetje eng vond, dan durf ik nu helemaal niet meer en ik besluit ze dan maar vanuit de boot te bekijken en Tim en Joost doorstaan als echte kerels de vele kwallen.

Vanuit de boot is goed te zien waar de manta's omhoog komen, je ziet dan een een deel van de vleugel, of vin, hoe je het ook noemt bovenkomen. Dus de kapitein en ik wijzen en roepen en Joost en Tim zwemmen. Al is Tim de kwallen nu ook zat en komt ook bij het roep en wijs team.

Na ongeveer een uurtje en ongeveer 5 of 6 manta's worden de golven hoger en zien we ze niet meer en varen we weer langzaam terug. Maar Joost ziet 1 baai verder ook wat mensen snorkelen en wijst. De kapitein knikt en vaart er heen. We liggen nog geen halve minuut als we alweer manta's zien. Drie stuks bij elkaar, ze zijn vanuit de boot ook supergoed te zien, maar in het enthousiasme vergeet ik te fotograferen. Joost ligt er alweer in en zwemt achter ze aan en Tim roept:,"kan mij die kwallen schelen, dit moet ik meemaken" en springt er ook weer in.

In totaal zien we ongeveer rond de 10 manta's en het was echt super. Ze zwemmen heel relaxed en doen echt niks. Deze gentle giants from the sea, zoals ze ze hier noemen.

Omdat Joost zijn mobiel met beschermcase meehad en had klaargemaakt voor het water heeft hij ook best mooie foto's kunnen maken. Dit was helemaal top.

Na de manta's snorkelen we, ja we, want  daar ben ik er ook in gegaan, nadat Joost aangaf dat er geen kwallen waren, nog op 2 andere plekken met veel mooie vissen. We zijn van 7 tot 11 op het water geweest en tevreden keren we terug naar het hotel.

De rest van de dag relaxen we nog wat rond het zwembad en rijden we nog een rondje op de scooter. Vanavond eten we nog een keertje bij het super lekkere restaurant aan Sandy Beach en dan beginnen we morgen langzaam aan de reis richting huis.


Lembongan Island

En dan is alweer de dag aangebroken dat we met de boot naar Lembongan vertrekken, onze laatste bestemming in Indonesië. We hebben een grotere boot geboekt, maar niet zo groot als we wilden, maar aangezien er maar 1 maatschappij die kant op gaat is de keuze niet echt reuze.

Om kwart over 1 staan we klaar in de haven, de boot vertrekt om kwart voor 2. Zal het ons dit keer eens lukken om zonder rare dingen de tocht te volbrengen. Van de eigenaresse van ons hotel hebben we Indonesische reispillen gehad. Werken 10x beter dan primatour zegt ze, dus dat klonk heel goed. We moeten een halve nemen, want als je een hele neemt ben je van de wereld. Even overwegen we een hele, hahaha, maar toch maar een halve genomen.

De boot vertrekt, hoe kan het ook anders bijna een uur te laat en als we eenmaal op de boot zitten blijken er 2 teveel op te zitten en wordt er gevraagd of er 2 personen weer even af willen gaan op een kleinere boot, zodat de papieren bij de havenmeester in orde zijn en die 2 moeten dan midden op zee weer terug overstappen op deze boot. Niemand wil natuurlijk dus uiteindelijk worden er 2 aangewezen, die met veel gevloek de boot tijdelijk verlaten. Enfin, met een dikke vertraging dus zijn we dan eindelijk op weg. En de pillen werken fantastisch, we dansen en springen over de zee, we komen 1 keer zelfs helemaal los van de golven, waarbij iedereen op de boot opeens gilt en heel zenuwachtig wordt, maar we doorstaan de tocht zonder maar een enkel gevoel van misselijkheid. Joost heeft de hele weg met zijn aussie buurman gebabbeld, Tim heeft geslapen en ik heb naar buiten gekeken, met de hoop snel weer land te zien.

Bij Lembongan aangekomen is het inmiddels eb en kan de boot dus niet bij de kant komen. We worden overgezet op een kleinere boot en ook die komt net niet tot de kant, dus het laatste stukje hup het water in en lopend naar de kant. Vervolgens moeten onze koffers dezelfde route ondergaan, dus na een half uur hebben we eindelijk onze koffers en worden we in een soort vrachtwagentjes met open achterkant naar ons hotel gebracht. De wegen hier zijn slecht en smal, dus af en toe vliegen we van ons bankje, maar ook dit komt weer goed.

Bij ons hotel aangekomen staat er een dame die niks van onze komst af weet, dus we krijgen het even heel warm. Gelukkig heb ik de appjes nog die haar manager mij dagen geleden heeft gestuurd, dus dan mogen we verder. Binnen gekomen blijkt dat onze kamer bezet is, we hadden een familiekamer geboekt en aangezien dit een resort is met maar 6 bungalows hebben ze geen andere voor ons. Wel kunnen we in 2 tweepersoonskamers voor de 1e nacht en dan kunnen we morgen in de familiekamer. Dat doen we dan maar. Dan brengen ze ons achter op de motor naar een restaurant zodat we wat kunnen eten, heel lekker trouwens, en het restaurant brengt ons weer terug .De kamers zijn overigens prachtig met een enorme buitenbadkamer en alles erop en eraan. In het donker ziet alles er heel mooi uit, ik ben benieuwd morgen bij daglicht.

En dat valt niet tegen. Een prachtig resortje weer. Helemaal goed voor onze laatste dagen.

Na het ontbijt besluiten we 2 scooters te huren en het eiland te verkennen. Het is niet groot dus goed te doen in 1 dag, en we pakken meteen het buureilandje mee wat door middel van een brug met Lembongan is verbonden. We rijden eerst naar de mangrove. Vrijwel de gehele oostkant bestaat uit mangrove. We hebben al eerder mangroves gezien op Borneo, maar we zijn benieuwd naar deze. We huren een bootje wat door een plaatselijke visser wordt voortgeduwd door middel van een lange stok en varen zo door de mangrove. Het is een leuke tocht, maar behalve de natuur zien we weinig. We hoopten op krokodillen en slangen, maar die zitten hier niet verteld de man. Alleen vogels en varanen.

Na zo'n 3 kwartier zijn we weer terug en pakken we een terrasje aan het strand bij de mangrove. Daarna vervolgen we onze weg over het eiland. Her en der maken we foto's en stoppen we even bij mooie uitzichten. De wegen zijn soms echt slecht met allerlei kuilen en gaten en stenen en vaak ook onverhard. Ze noemen dit eland wel eens het Bali van 40 jaar terug. We kunnen ons er iets bij voorstellen. Je ziet wel dat er overal wordt gebouwd en vanaf Bali komen af en toe bootladingen vol met japanners op een dagtrip.

We eindigen onze dag lekker bij het zwembad met een koud drankje en regelen onze snorkeltrip voor morgen. Het is nog even afwachten of het lukt, want toevallig zijn er deze week, waaronder morgen, diverse grote ceremonies op het eiland. 1 keer per 2 jaar vinden deze plaats. Als er hier namelijk iemand doodgaat wordt deze tijdelijk ingepakt en begraven, vervolgens wordt er 2 jaar gespaard voor de ceremonie en vervolgens graaft men de doden van de afgelopen 2 jaar weer op en worden ze uiteindelijk verbrand en daarna wordt de as naar de zee gebracht. De opgraving van al die doden is dus morgen .Er komen dus heel veel mensen ook op af. We zijn al langs de graven gereden, ieder graf heeft een parasolletje, dat is om de ziel te beschermen. ( zie foto) Heel apart.

Gelukkig heeft onze manager toch een boot weten te regelen en kunnen we gaan proberen of we eindelijk de manta's kunnen zien. Na de bijna bootramp 4 jaar geleden bij Flores staat dit nog steeds bovenaan onze lijst. Probleem is ook de zee, als de golven hoog zijn wordt het niks, dus daarom willen we ook al om 7 uur vertrekken, dan hebben we hopelijk een rustige zee met goed zicht.

Gili Trawangan

Als we van de boot afstappen weten we al wat ons te wachten staat, de paardenkarretjes. De enige manier om naar de andere kant van het eiland te komen. Ik doe het liever niet, maar dat end lopen op zandwegen met kuilen en dan al je bagage is niet te doen. Dus we zoeken degene uit die er sterk uit ziet, verstand op nul en gaan. Hobbel de hobbel en schommel de schommel komen we aan bij ons hotel. We zijn hier al eerder geweest, bij 2 nederlandse eigenaressen, het is een klein mar heel leuk hotelletje met zwembad en leuke bedjes en relax kussens op het strand en niet te vergeten heerlijk eten. De komende dagen vermaken we ons hier wel.

Nog binnen een uur liggen we in het zwembad en gaat Joost voor zijn eerste snorkelsessie op het koraal voor de deur. Hij komt enthousiast terug, hij zag een grote schildpad en mooie vissen. Verder gaat hij toch iets verzinnen, nu we de onderwatercamera niet kunnen gebruiken, om met zijn mobiel onder water te kunnen fotograferen. Zijn mobiel zou 3 meter onder water moeten kunnen, maar dat durft hij niet aan, maar het lukt misschien wel met het hoesje erom wat hij altijd bij het mtb'en gebruikt. En dat lukt, hij test het en komt terug met al een paar mooie foto's. Dan kunnen we misschien toch nog foto's maken straks bij de manta's op Lembongan.

De volgende dag huren we een paar fietsen en fietsen we het eiland in het rond. Het eiland is niet zo groot dus in een uur ongeveer is dat gepiept. We zien dat er veel is veranderd, er zijn veel grote en dure resorts bijgekomen, het is echt een stuk drukker. Er is zelfs een helikopterlandingsplaats. ( natuurlijk meteen even gegoogeld wat dat moet kosten, want hee als je niet op die stomme boot hoeft...................maar 750 dollar per persoon is net ietsjes te duur) Maar "onze" kant is nog steeds zo leuk als toen, we vermaken ons prima, met snorkelen, zwemmen, relaxen, lekker eten en drinken; de heerlijkste milkshakes ooit hebben ze bij ons hotel. En in de avond gaan we in het pikkedonker op de fiets naar de andere kant, waar heel veel restaurantjes liggen. Avontuurlijk genoeg!

Amed en vertrek naar de Gili's

Het is weer tijd om te gaan. We nemen weer afscheid van de plek, waar we ons zo thuisvoelen, en al het lieve personeel wat altjd zo voor je klaar staat.

We rijden naar Amed met onze inmiddels kun je bijna wel zeggen vaste chauffeur ter plaatse.Hij herkent ons meteen en tovert een big smile op zijn gezicht. Alleen Tim herkent hij niet meer. "De laatste keer dat hij Tim zag was hij 2 keer zo klein", lacht hij.

De rit naar Amed duurt ongeveer 2 uur en onderweg stoppen we nog even bij een kleine tempel. Deze tempel kenden we niet en ziet er best mooi uit. Hij lijkt ook deels gerestaureerd. Na wat fotootjes rijden we weer verder en bereiken we na ruim 2 uur Amed. We regelen meteen onze boot naar de Gili's, want omdat het hoogseizoen is zitten de boten snel vol.

Ook in Amed zijn we niet onbekend en we zitten dan ook al snel bij ons guesthouse aan een lekker koud drankje. Het is 7 jaar geleden dat we hier waren, maar het is niet echt heel veel veranderd. Ja onze kamer heeft nu airco en toen niet, en er is een ATM (pinautomaat) bijna voor de deur en toen had je er niet 1 in het hele dorp, en het is ietsjes drukker misschien, maar nog steeds lekker relaxed.

Na te zijn bijgekomen lopen we even over het strand en eten wat op een terrasje.

In de avond nemen we een douche en daarna lopen we weer richting strand om wat te gaan eten. We eten heerlijk bij een nieuw klein complexje met kamers, een restaurant en een zwembad. We regelen meteen dat we daar morgen lekker kunnen zitten, dus helemaal top.

De volgende dag wordt er om 8 uur op de deur geklopt. We schrikken wakker. Staat er een jongen voor de deur, die vraagt "Can I clean your room?" Jezus, is ie gek geworden. We zullen hem even cleanen. Kom maar over een uur terug zeggen we nog slaperig. Maar ja, alle 3 meteen klaarwakker natuurlijk. Dus rustig aan toch maar eruit en naar het ontbijt.

Na het ontbijt lopen we meteen naar de plek van gisterenavond en settelen ons op een ligbedje. We relaxen wat, zwemmen wat en Joost en Tim snorkelen ook wat. Helaas blijkt de meegebrachte onderwatercamera het niet te doen. We hebben per ongeluk de verkeerde oplader meegenomen en nu kunnen we hem niet opladen. Shit hopelijk komen we niet oog in oog met jaws te staan, want we kunnen het niet vastleggen.

Nadat we geluncht hebben besluiten we naar een andere baai te lopen, omdat de vissen hier niet heel bijzonder waren. We vinden weer een leuke plek met bedjes en de mannen duiken weer het water in. Ze blijven best lang weg, dus hier is meer te zien ga ik vanuit. En dat klopt. Ze hebben ook weer soorten gezien die ze niet eerder hadden gezien, dus het was leuk. En passant nog even een souvenir gekocht bij een strandverkoper, dus al met al een leuke dag.

De volgende dag trekken we weer verder naar de Gili Eilanden.

Om half 9 ongeveer worden we opgehaald. Dachten we.............., hoopten we,..........De boot vertrekt om half 10. Om 9 uur hebben we nog niemand gezien. We vragen de eigenaresse van ons hotel, of ze even kan bellen. Ze belt met 3 verschillende mensen, maar alle 3 zeggen dat we gewoon moeten wachten.Dus...................................om 5 voor half 10 zijn we zo gestrest dat we maar een taxi nemen en zelf naar de boot rijden. Dat is alvast een goed begin.

We komen 10 over half 10 aan en gelukkig ligt de boot er nog. ( tja, wat gaat er hier eigenlijk wel op tijd) En nog geen 10 minuten later vertrekt hij eigenlijk al. Ik vraag me af of we het gered hadden als we gewacht hadden. We wilden niet de volgende boot afwachten, omdat hoe later het wordt, hoe wilder de zee is. En wij hebben nou niet echt hele positieve ervaringen met boten in combinatie met Indonesië en de zee.

En ook dit keer kan het natuurlijk niet gewoon normaal gaan. Midden op zee, nergens land te zien stopt dat stomme ding ermee. Dit keer hebben we een grotere en naar ons idee wat veiligere boot geboekt, en ook nog eens de kortste route en dan liggen we verdomme weer stil op zee. Het is toch niet te geloven. Vijf mannetjes hangen druk discussiërend boven de motoren ( 4 stuks) Er is er eentje uitgevallen. Na wat tikken en sleutelen, varen we toch weer verder. Wel wat minder hard, maar vooruit, we varen weer. Tja, tot ongeveer een kwartier voor de haven, want dan valt de boel weer uit. En nu is echt alles uit en dobberen we vrolijk in het rond. Nou ja vrolijk worden we hier niet van natuurlijk. De combinatie boten ,Indonesië en de timajo's is niet zo'n goeie.

We dobberen nu zeker 20 minuten tot er weer wat prik in het gebeuren komt. Ik zeg vol gas naar de haven en er zo snel mogelijk af ! Vol gas gaat niet meer lukken, maar de haven wel gelukkig en we zijn weer blij dat we aan wal staan. Naast ons ligt een enorme boot met 10 motoren. Die boeken we voor de terugweg !

Lovina en omgeving

We rijden Ubud uit richting Lovina. Het is ongeveer 2 uurtjes rijden. We hebben geen stops onderweg gepland, deze route hebben we al zo vaak gereden dat er niet echt bezienswaardigheden meer zijn die we graag willen zien.Lekker recht toe recht aan naar Lovina.

De reis verloopt voorspoedig. We hebben een goede chauffeur die rustig rijd.Daar houden we van.Na 2 uurtjes rijden we het ons zo bekende paadje op richting ons hotel.En daar staat Koenjil ons al op te wachten. Hij verwelkomt ons als oude vrienden en we voelen ons meteen thuis. Er is niets veranderd, op de tafelkleedjes na en het zwembad ligt er ook heerlijk uitnodigend bij.Dus na een koud drankje en het dumpen van onze bagage op de kamer, liggen we al snel in het zwembad.

En zo verlopen eigenlijk al onze dagen in Lovina. We hoeven niks en we doen ook niks. Beetje relaxen, zonnen, zwemmen en heerlijk eten.De eigenaresse Wina, heeft nu ook een eigen warung en daar eten we twee keer echt super lekker. Heerlijke rendang. Ook in de andere eettentjes eten we heerlijk, voor maximaal 15 euro zijn we klaar en dat is het toaal bedrag voor 3 personen inclusief de drankjes.Even ter voorbeeld: Op Sumatra betaalden we voor een nasi goreng € 1,60 per persoon en dan heb je een bord vol hoor. Op Bali is het iets duurder en daar betaal je voor een nasi goreng € 2,50 gemiddeld. Voor een duurder gerecht zoals rendang betaal je ongeveer € 4,80. Lachen he ? De drankjes kosten ongeveer 90 cent voor cola of andere fris en ook 90 cent voor de heerlijkste verse fruitshakes en die nemen we dan ook heel veel. Bier is het duurst en daar betaal je ongeveer € 1,90 tot € 2,50 voor, maar dan krijg je wel een halve liter. Het kost dus geen drol allemaal, dat is eigenlijk in al die jaren niet heel veel veranderd. De hotels zijn wat duurder en de excursies, maar eten en drinken blijft goedkoop. En er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk. Onze duurste maaltijd tot nu toe is denk ik rond de 30 euro geweest in een luxe restaurant. Maar eten in de warungs en andere kleine tentjes is zeker net zo lekker !We hebben eigenlijk 1 dikke tegenvaller gehad in Lovina en dat was toen we graag aan het strand wilden eten bij een groot restaurant. Werkelijk alles was smerig daar, van bestek tot tafel, van stoel tot het eten. Alles was goor en niet te eten. Dit hebben we eigenlijk nog nooit meegemaakt. Dus een dikke vette slechte recensie geschreven en met gierende banden daar weg. In het eigen hotel nog snel wat lekkers gegeten.

De laatste dag van ons verblijf in Lovina gaan we nog even naar Singaraja. Dit is de vroegere hoofdstad van Bali. We zijn er al eerder geweest en toen heeft het niet echt indruk op ons gemaakt. Maar goed, het is de dichtsbijzjnde grote stad, dus we proberen het nog een keer.De bemo (plaatselijk busje uit het jaar kruik) stopt al snel en neemt ons voor 60 cent per persoon mee. Na een ritje van ongeveer een kwartiertje komen we aan en na een nogal vage overstapsessie, waarbij we in een ander busje worden gezet en we weer 60 cent moeten betalen, worden we afgezet bij de markt. En helaas meteen bij het meest stinkende gedeelte van de markt, de vlees,vis en groentensectie. We vallen dus met ons neus in de boter. Nou was het maar boter, want dat ruikt tenminste nog lekker. De stank is overweldigend en bijna rennend gaan we over de markt tot we bij de non-food sectie aankomen. Ook hier ruikt het nog niet echt fris, maar het is te doen.

De markt stelt eigenlijk niet zo heel veel voor en we besluiten richting de haven te lopen en daar wat te drinken. In en om de haven vind je nog veel koloniale gebouwen uit de tijd van de Nederlandse overheersing. Er is ook een soort pier met een drietal restaurantjes, waar we eigenlijk alleen wat durven te drinken, omdat het er verder smoezelig en vies uitziet.

Na het drankje vervolgen we onze weg en omdat we op internet hebben gezien dat hier een KFC is, besluiten we daar dan maar wat te eten. Het is nog een aardige tippel, maar we vinden het wel en zo goed en zo kwaad als het kan doen we onze bestelling. Hier wordt nl. geen engels gesproken.

Na deze snackmaaltijd lopen we verder en besluiten we om maar weer terug te gaan naar ons hotel .Deze stad is nog viezer en onaangenamer dan in onze herinnering, snel in de bemo en wegwezen. Overigens kost de terugreis opeens 3 keer zoveel. Ook typisch Indonesisch.........

Ubud en omgeving

Om half 6 zijn we vertrokken naar Bali. Het is een lange reis. De rit naar het vliegveld van Medan duurt normaal gesproken ongeveer 4 uur, mar aangezien wij de plaatselijke Speedy Gonzales als chauffeur hebben en vooral het eerste gedeelte het nog vrij rustig is, staan we al na 3 uur op vliegveld. We vermaken ons door eerst wat te eten bij een soort McDonalds, alleen dat was niet zo’n succes. Vervolgens drinken we koffie bij een soort Starbucks, wat wel weer lekker is. Daarna shoppen we nog wat. Joost scoort een paar sneakers en Tim scoort een shirt.Daarna is het wachten wachten en nog eens wachten. Zoals wel vaker met Lion Air vertrekken we met een uur vertraging en blijkt ook dat we een tussenstop hebben in Bandung op Java. Deze tussenstop duurt langer dan verwacht, zonder opgaaf van redenen staan we al wachtend in het vliegtuig zeker 1,5 uur gewoon stil.

Uiteindelijk landen we bijna 2 uur later dan gepland op het vliegveld van Bali.Vanaf dat moment loopt het weer gesmeerd. We worden opgehaald in een splinternieuwe luxe auto van het hotel en het hotel ziet er, zelfs in het donker, geweldig uit.Onze kamer heeft 2 verdiepingen en is volledig in bohemian style ingericht. Superleuk. Aan alle details is gedacht, tot in de puntjes verzorgd ook. De inrichting, de verzorging, de menukaart, alles is perfect. Hier houden we het wel 5 dagen vol.

We slapen voor het eerst echt lekker en slapen dan ook tot 10 uur, waarna we een heerlijk ontbijt krijgen. Ons hotel ligt aan de rand van Monkey Forest, en de naam zegt het al, het zit hier vol met apen. Makaken wel te verstaan. Een niet al te vriendelijke soort. Standaard bij onze kamer hebben wij dan ook een katapult gekregen. Als de apen die zien, gaan ze weg, wordt ons verteld. Als ik niks vermoedend op Joost en Tim zit te wachten, is het al raak. Van achteren rennen 2 apen achter elkaar aan bijna over mijn schoot heen en de grootste blijft vlak voor mij zitten. Binnen 2 seconden sta ik met trillende knietjes in de kamer. Pffffffff de apen zijn leuk, maar ze moeten niet zo dichtbij komen.

We vetrekken wandelend via het apenbos richting het centrum van Ubud. Ubud is altijd een van onze favoriete plekken geweest op Bali. Maar wat is het er druk geworden zeg. Was het vroeger gezellig druk, nu is het eigenlijk te druk. De laatste keer dat wij hier waren was in 2013 en in 4 jaar is de stroom toeristen verveelvoudigd. Eigenlijk wel een beetje jammer. Het is natuurlijk ook hoogseizoen in augustus, misschien dat het in mei of september wat rustiger is.

We verkennen de winkeltjes en de markt om in de komende dagen verder toe te slaan. Verder eten we lekker en doen we rustig aan.De volgende morgen worden we gewekt door een familie apen die pal voor ons raam ruzie hebben. Ze komen hier echt iedere dag even langs.

De volgende twee dagen huren we een scooter en crossen we door de omgeving van Ubud. Het verkeer is druk, maar al gauw rijden wij ook al toeterend met de meute mee. Scooter rijden is hier heel normaal, er zijn meer scooters dan auto’s, al zijn dat er ook wel meer geworden. We rijden door sawa’s en dorpjes en doen nog wat inkopen in verschillende winkeltjes. De meest toeristische trekpleisters hebben we allemaal al eens gezien, dus rijden we gewoon maar wat rond. ’s avonds eten we in het hotel of in Ubud. We zwemmen wat en doen lekker rustig aan. En natuurlijk niet te vergeten: we nemen ook nog een Balinese massage.

En dan is het weer tijd om verder te gaan naar onze volgende bestemming, Lovina. Tim baalt, hij had wel 20 dagen in dit hotel willen zitten. En hij heeft wel een beetje gelijk, het was perfect. Vlak voor vertrek komt het meisje van de receptie nog 2 sarongs brengen als aandenken aan het hotel. Echt leuk.

Olifanten

Na wederom een slechte nacht en een goed ontbijt gaan we vandaag een 4x4 jeeptocht doen naar een plaats verderop in de jungle waar Sumatraanse olifanten leven en waar we deze olifanten mogen wassen. We vertrekken met een grote Daihatsu, lekker basic , een oud en stevig beessie. Al na 5 minuten zitten we op de onverharde weg en ervaren we een barre tocht van 2,5 uur lang schudden en trillen, dwars door de palmolie plantages, door water en over rotsen, alles komen we tegen. Koeien die niet aan de kant willen en de jeep blijkt weer eens een typische Indonesische jeep te zijn, want halverwege een heuvel stopt hij ermee. Hij wil niet verder. De man geeft een strot gas, maar er gebeurd niks. “Moeten we eruit” vraagt Joost, de man knikt ja, dus hup, wij alle 3 eruit en lopend tegen de heuvel op, de man rommelt wat aan zijn auto, geeft weer een strot gas en ja hoor, daar gaat hij weer. Dit herhaalt zich zo verschillende keren. Ach ja we zijn inmiddels wel wat gewend tijdens onze reizen, dus we maken ons maar niet druk.

Na 2,5 uur komen we aan op de plaats van bestemming, maar we moeten nog een tijd wachten voordat we naar de olifanten kunnen dus gaan we bij een klein tentje zitten om wat te drinken en te eten. Ze vragen of we via Jeri komen en als wij ja knikken moeten we daar weg, want dan moeten we eten bij de familie van Jeri. Oké, ook goed, dus na een kleine wandeling via een enge hangbrug komen we aan op een plek langs de rivier, waar we kunnen lunchen. Gezien de plek maar voor veilig eten gekozen, namelijk patat, en na de lunch wenkt onze chauffeur, die overigens geen woo rd Engels spreekt, ons om hem te volgen. Aangezien wij de weg zeker niet weten gaan we achter hem aan. Bij de rivier blijft hij staan en doet zijn schoenen uit .Hij wijst naar de overkant en kennelijk is het de bedoeling dat we gaan oversteken door het water. Het ziet er best diep uit, dus in gebarentaal vragen wij of het niet te diep is. Hij wijst tot aan de bovenkant van zijn been, dus we gaan het maar proberen. Broeken opgestroopt en gaan. Ben ik even blij dat ik mijn teva sandaaltjes heb aangedaan vanmorgen. Ha. Stapje voor stapje gaan we door de rivier. Tim is al na 5 minuten een slipper kwijt, die we ook weer terugvinden, maar de stroming is sterk en het is toch iets dieper dan gedacht, dus nat tot op de onderbroek, maar best leuk. We kruizen de rivier nog een keer en komen op een plek waar Joost en Tim nog wat zwemmen en waar ik zit op te drogen aan de kant. Joost en Tim doen nog een spelletje stenen gooien. Ze doen wie het verste gooit, en Joost gooit en passant nog even zijn armband er achteraan. Hij schiet zo van zijn pols af en weg is ie…….dat gezicht van Joost! Heeft hij weer wat te shoppen straks op Bali.

Onze chauffeur zegt iets wat op elephants lijkt dus het lijkt erop dat we nu naar de olifanten gaan, en dat klopt. We rijden er met de auto heen en samen met nog een andere groep toeristen lopen we naar de rivier waar de olifanten los rond lopen. Er zijn 3 kleine olifantjes en 6 of 7 volwassen olifanten. De oudste is 50 jaar oud. Eerst mogen de olifanten zwemmen in de rivier, waarbij ze echt volledig kopje onder gaan. Vervolgens komen ze naar de kant en mogen wij ze wassen. We krijgen een schrobborstel en kunnen aan de gang. Eerst nog wat onwennig, want ze zijn best groot als je er naast staat. Zo’n poot wil je niet op je teen! We schrobben erop los en doen een grote en een kleintje. De huid voelt ruw en dik , een echte olifantenhuid. Na het wassen mogen we ze wat voeren. We krijgen ieder een zakje met wat bamboe en bananen en zoeken een olifant uit. Ze pakken het heel grappig aan met hun slurf en kunnen ook best nog wel veel in 1 keer vastpakken ermee. Na het voeren volgt een beetje een toeristisch fotomomentje, maar al met al was het een leuke middag. De olifanten zagen er goed uit, werden zover wij konden zien niet mishandeld, hadden geen kettingen om en liepen los rond. Ook hoefden zij geen rare trucjes te doen.

Het was inmiddels een uurtje of half 5 dus tijd voor de terugweg. Weer 2,5 uur hobbelen en schudden en jawel het kon bij ons natuurlijk weer niet normaal verlopen dus halverwege stonden we met een lekke band in de middle of nowhere. Gelukkig had de chauffeur wel een reserve wiel en een krik bij zich, dus dat viel ook weer mee. Alleen had hij niet de juiste sleutel om het reserve wiel te ontkoppelen. Maar het geluk was met ons en er kwam een jeep langs die wel zo’n sleutel had. In een kwartiertje was de band verwisseld en konden we weer verder. We moesten slechts 1 keer uitstappen en tegen de heuvel oplopen, wat in vergelijking met de heenweg ook weer een meevaller was. Om half 7 waren we weer terug bij ons guesthouse. ’s Avonds lekker gegeten bij hetzelfde restaurantje als de avond ervoor en vroeg naar bed, want de volgende ochtend moeten we er weer vroeg uit voor de lange reis naar Bali.

Jungle trek

Het slapen is niet echt meegevallen. Niet helemaal vanwege de kamer, maar vanwege het noodweer. Wat een onweer en regen is er gevallen zeg. Echt heftig. We lagen alle 3 wakker. Midden in de nacht is Joost bij ons gekomen, na een whatsapp van mij of dit wel normaal was. Hij is nog gaan kijken in het straatje, maar iedereen lag in diepe slaap, dus het zal toch wel normaal zijn. Ik zag al overstromingen en aardverschuivingen voor me ?

Maar goed, slecht geslapen dus en na een lekker ontbijt en overleg met Jeri en onze gids Gidi gaan we toch de jungle in. Ondanks de regen moet het te doen zijn. Gidi zal een easy trek uitzoeken, voor zover mogelijk. Naast Gidi gaat er nog een jongen met ons mee die ons zal begeleiden in de jungle. We hebben geluk, op het moment van vertrek wordt het droog. Al snel klimmen we de eerste paden op en komen we de eerste apen tegen: Thomas Leaf monkey’s, vriendelijke en nieuwsgierige apen. Een stuk verder zien we de eerste makaken, dat zijn wat agressievere typjes. Zolang je ze niet aankijkt gaat het goed.

We lopen, klimmen en klauteren verder. We horen de geluiden van de jungle en zien al het moois. Onze hoop is natuurlijk om orang oetan tegen te komen. Onze gids heeft ze tijdens al zijn tochten nog gezien, dus onze verwachting is hoog. Omdat het heeft geregend zitten ze vaak hoger in hun nesten en komen ze er pas uit als alles een beetje droog is. Onze gids Gidi heeft via zijn mobiel ( die in Indonesië echt overal werkt, zelfs in de jungle ) contact gehad met een collega gids en er is een vrouwtjes orang oetan gespot met baby, niet ver bij ons vandaan.

Na zo’n 5 minuten lopen en klimmen zien we ze. De moeder zit redelijk hoog in de boom en de baby van ongeveer 2 jaar zit wat lager en is aan het spelen. Prachtig om te zien. Wij zien hun en zij kijken naar ons. Heel relaxed bewegen ze van tak naar tak. We maken mooie foto’s en vervolgen onze tocht. Midden in de jungle krijgen we onze lunch voor er goed is gekeken of er geen apen in de buurt zijn, anders is de lunch zo weg. We krijgen lekkere nasi en heerlijk vers fruit zo van de bomen. Ananas, mandarijn, watermeloen en passievrucht. Het smaakt allemaal prima. We zweten ons helemaal rot in de jungle, dus ook ons vocht wordt weer aangevuld met water en we kunnen weer verder, richting rivier, waar we al raftend terug zullen gaan.

Na nog wat stevige klimmetjes en afdalingen komen we aan bij de rivier. En daar krijgen we ons toetje. Een andere orang oetan met baby zit daar aan de rand van de jungle. Het is een flinke dame en we zien al gauw wat er aan de hand is. De baby zit vast aan een stuk plastic. De gidsen hebben het ook gezien en proberen de moeder af te leiden met wat bananen om zo het plastic van de kleine af te halen. Best spannend want heel vriendelijk is moeders niet. Maar het lukt uiteindelijk, de baby is bevrijd en moeder, met kind verdwijnen weer de jungle in. Wij stonden er bovenop en hebben dus nog prachtige foto’s kunnen maken van het stel. Top !!We waden de rivier door naar de overkant en blijven hier een tijdje om lekker te zwemmen in de rivier. Uiteindelijk gaan we al raftend in grote dikke banden langs de rivier weer naar beneden, naar ons hotel. Er zitten best leuke stroomversnellingen tussen dus het was echt leuk om te doen. Net op tijd zijn we weer terug, want het begint me toch te hozen. Niet normaal.

We douchen ons, voor zover mogelijk met drie koude druppels per minuut, en willen dan een stukje verderop wat gaan eten. Maar het regent nog steeds heel hard en we besluiten even te wachten of het misschien minder wordt. Terwijl we zitten te wachten ziet Joost iets voorbij schuiven. Tim en ik denken aan een hagedisje, maar we schrikken ons rot als we een grote duizendpoot zien lopen. Deze ziet er uit als een monster en is mega giftig. Euwwwwww.

Het personeel schrikt zich ook rot en roept ook, poison,poison. Maar het beest verstopt zich onder de trap en laat zich de rest van ons verblijf daar niet meer zien. ( en ik liep iedere dag toch wat huiverig die trap op) We hebben ons laten vertellen dat je niet dood gaat als hij je bijt, maar je bent wel een dag of 3 goed ziek met hoge koorts. Nou dat wil je niet. Overigens vond Joost er in zijn badkamer ook nog eentje, maar die verdween na de flits van de camera. Brrrrrrrrrrrrrrr dat wordt weer lekker slapen straks.

Na onze ontmoeting met dit monster rennen we door de regen naar een restaurantje 3 deuren verder en daar zitten we gezellig met nog een aantal Nederlanders. We eten, drinken en kletsen wat en hebben een gezellige avond. Dan gaan we slapen en na wederom een check van de hele kamer liggen we weer vlak.